Afgelopen weekend heb ik een reisje gemaakt. Samen met een aantal (voor mij) onbekende vrouwen reden we naar de Franse Ardennen voor een yogaweekend.
Een paar maanden geleden zag ik deze uitnodiging voorbij komen en drukte ik binnen 5 seconden op de "ja, ik ga mee" - knop. Intuïtief voelde ik dat het weer tijd werd om wat afstand te nemen, in stilte te zijn in de natuur, met mezelf, in mijn lijf.
Om te vertragen, te bezinnen en stil te staan bij de vraag: hoe gaat het nu echt met mij?
Zo nu en dan is die behoefte er. Dan heb ik het nodig om uit de hectiek van alledag te stappen, los van al mijn rollen en verantwoordelijkheden. En dus geef ik mezelf een kadootje.
Een jaar of 13 geleden heb ik voor het eerst een stilteweek ervaren. Het ging in die periode niet goed met mij. Ik had een jaar geleden mijn tweede kindje gekregen, werkte nog in de jeugdzorg en liep vast. Ik sliep al een tijd niet goed, was erg gestrest en kreeg allerlei klachten. Ik was vooral heel moe.
In het proces van herstellen besloot ik een stilteweek in Portugal te gaan doen.
Wat was dat helend voor mij. De overweldigende mooie natuur, het wandelen in stilte, de deelmomenten met de groepsgenoten.
Het voelde als thuiskomen in mezelf. Ik voelde me ontspannen, tevreden, verbonden en geïnspireerd.
Achteraf is daar het zaadje geplant van mijn nieuwe pad. Daar werd ik me bewust van de koers die ik wilde veranderen.
Terug thuis zei ik binnen 3 weken mijn toenmalige baan op en ben ik voor mezelf begonnen.
Vanuit mijn buik in verbinding met mijn hart, voelde ik dat dit het juiste was om te doen.
Een spannende enerverende reis met hobbels en bobbels en doodlopende paadjes. Waar het soms moeilijk doorkomen was; ploeterend en zwaar.
Maar vooral ook met stroming, energie en plezier; een soort van moeiteloos en gemakkelijk. Zoals het bedoeld is.
Toen ik 50 werd, inmiddels al weer een paar jaar geleden stelde ik me opnieuw de vraag: waar sta ik nu, waar heb ik zin in, en wat gun ik mezelf?
Een nieuwe levensfase met nieuwe uitdagingen en veranderingen.
Ik besloot me in te schrijven voor de allereerste Femme totale retraite, toen nog als deelnemer.
Het voelde als een krachtig besluit omdat het enkel voor mezelf was, vanuit liefde en zorg voor mezelf en vooral omdat ik er zin in had. Heerlijk!
Geen seconde spijt van gehad, integendeel.
Afgelopen weekend maakte ik een reisje naar binnen, in mijn lijf, mijn huis.
Door te ademen, te bewegen, te voelen. Mijn stevigheid, mijn stroming, mijn kracht en mijn kwetsbaarheid. Verbonden met mezelf en met anderen.
Iedere keer ben ik weer verrast hoe snel en diep die verbondenheid in een groep vrouwen ontstaat.
In een prachtige groene omgeving, vanuit een veilige bedding waarin je mag ontspannen. Waar alles welkom is, zoals het is.
Waar je mag genieten van puur en met liefde bereid eten. Terug naar je natuur.
Thuis voelt het stiller in mij, ontspannen en tevreden. En voel ik het stromen.
Vol inspiratie en zin kijk ik nu uit naar Femme Totale, de 4 daagse retraite die ik zelf over ruim een maand samen met Eva- Monique ga aanbieden.
Natuurlijk gun ik jou dit ook. Rust, ontspanning, verbinding, inspiratie en plezier. Een plek om jezelf te zijn.
Ik hoop je daar te ont- moeten!
Schroom niet, gun jezelf dit bijzondere kado. Je bent welkom!
https://lopenpraten.nl/weekend-retraite-femme-totale/
Veel liefs, Sigrid