| Onlangs bezocht ik een inspirerende lezing over de oorzaken van gezondheid, Salutogenese genaamd. Voor mij tot dan toe een onbekend begrip, maar mijn interesse werd gelijk gewekt bij het verhaal van de goudvis. De voormalig huisarts die zich volledig in dit thema heeft verdiept, vertelde het verhaal van dit mooie visje. Zo blijkt dat de vis als hij in een vissenkom wordt gezet, van enkele weken tot een jaar kan leven. In de zee overleefd hij max 2 tot 3 dagen en in een vijver kan hij wel 20 tot 40 jaar worden.Opmerkelijke verschillen en ook weer niet. In die vijver komt de goudvis blijkbaar het meest tot zijn recht. Daar is het water zoet, er is voldoende zuurstof, de temperatuur prima en er is voldoende bewegingsvrijheid. De waterplantjes zorgen voor veiligheid en beschutting en ze voeden zich met insecten en planten. Het zijn groepsdieren en vinden het dus het fijnst omringd te zijn met hun soortgenoten. Tot zover mijn spreekbeurt over de goudvis. Wat voor mij de kern van het verhaal is, is dat het gaat over de eigen natuur. Dat zoogdieren en dus ook wij mensen, het meeste tot ons recht komen als we dicht bij onze eigen natuur leven. In contact zijn met onze eigen natuur. Waar we voldoende veiligheid ervaren, de juiste voeding tot ons nemen, voldoende bewegingsvrijheid ervaren en in verbinding zijn met onszelf en met anderen. Om maar eens wat basale behoeftes te noemen. Klinkt logisch en is in deze tijd met alle uitdagingen van de moderne tijd gemakkelijker gezegd dan gedaan. De hoeveelheid prikkels die we hebben te verstouwen, social media, de gejaagdheid van ons bestaan van werk, relaties, gezin, vrije tijd, de zorg voor onze ouders en onze eigen gezondheid. De zorgen die we hebben over de toekomst, het klimaat, de wereld. Het is veel. Ik vind het in ieder geval een steeds terugkerende uitdaging om de balans in een steeds veranderende wereld gezond te houden. Bij mijn eigen natuur te blijven, mezelf weer terug te vinden bij alles wat het leven vraagt. Hoe doe je dat? Wat is mijn eigen natuur? Hoe zorg ik goed voor mezelf? Hoe kan ik meer aanwezig zijn in mijn lijf, ipv te leven vanuit mijn hoofd, waar het maar door en door gaat. Een van de lessen die ik heb geleerd along the way is het meer contact maken met mijn eigen lichaam. Luisteren naar de signalen van mijn lijf. Opmerken waar het in het lichaam stroomt en waar het gespannen is. Wat als mijn lichaam een stem zou hebben, wat zou het dan nodig hebben? Wat zou het dan zeggen, of misschien wel uitschreeuwen. Want naast het opmerken gaat het ook over ruimte geven, expressie geven aan emoties die misschien al tijden niet gehoord of gezien zijn. Een andere heel belangrijke persoonlijke les is dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat het voor mij en voor iedereen nodig is om verbinding te voelen, support te voelen van belangrijke mensen om ons heen. En ook dit klinkt logisch, maar voor velen van ons zo moeilijk. Om je echt open te stellen, je te laten zien en horen met name als het moeilijk is en je je kwetsbaar voelt. Terug naar je natuur. Naar wie je in de kern bent, naar waar het stroomt. In verbinding met jezelf en de mensen om je heen. Dat is waar ik blij van wordt en waar ik me in mijn werk als lichaamsgericht therapeut en natuurcoach iedere dag voor inzet. Ik verheug me dan ook om te melden dat ik weer samen met Eva Monique Schepers een nieuwe 4 daagse retraite Femme Totale ga organiseren. In mei zal deze in de prachtige Belgische Ardennen gaan plaatsvinden en in september in het Zuid-Limburgse heuvelland. Een retraite in het teken van jezelf helemaal welkom heten, met alles wat er is, precies zoals je bent. Heel veel zin in. Voel jij je als een vis in het water? Voor meer info check https://lopenpraten.nl/weekend-retraite-femme-totale/ Voor nu wens ik je een hele fijne dag en hoop ik je graag te ont- moeten! Veel liefs, Sigrid  |