Het zonnetje schijnt en de herfst is begonnen.
Hoewel ik hou van de seizoenen en zeker ook van de herfst met haar prachtige kleuren, voel ik nu ook weerstand.
Net als vroeger kan de zomer me niet lang genoeg duren en merkte ik dat ik opzag tegen weer aan het werk gaan, de draad weer oppakken, de tijd die weer een rol gaat spelen, kinderen in het gareel. En inmiddels zit ik er alweer helemaal in.
En het gaat maar door. Wat een goed ding is.
Op zich.
Ik kan voelen hoe ik verlang naar minder: minder moeten, minder vol, minder zorgen, minder regelen, minder doen.
Ik verlang naar meer rust, meer ruimte en vooral ook weer even op mezelf.
Ademhalen. Mijn lijf voelen. Luisteren naar wat mijn lijf te vertellen heeft.
Niet dat ik zo blij ben met wat mijn lijf me vertelt.
Mijn lijf verandert, is minder flexibel en soepel. Als ik me 's ochtends mijn bed uit worstel, dan heb ik voor mijn gevoel al een enorme prestatie geleverd.
En is de gevoelstemperatuur qua lijf nog flink wat jaartjes hoger dan mijn werkelijke leeftijd.
De warme straal van de douche en heel rustig vooroverbuigen maakt dat ik weer wat kan verzachten en me iets soepeler kan voortbewegen.
'Wen er maar aan', zoals Maaike Meijer in haar hilarisch herkenbare boek stelt.
De overgang.
Deal er maar mee! Of je het nu leuk vindt of niet.
En dat hebben we dan maar te doen.
Met het ouder worden verandert ons lijf, en moeten we, helaas erkennen dat het allemaal niet meer zo soepel gaat.
En dat vind ik af en toe best confronterend.
En dan gaat het niet alleen over de fysieke veranderingen.
Waar ik nog een hele riedel ongemak aan toe zou kunnen voegen.
Ook mentaal en emotioneel een nogal wiebelige fase.
Waarin loslaten op alle vlakken het overkoepelende thema is.
Loslaten van het gevoel dat je het eeuwige leven hebt, loslaten van je ouders, doordat ze in hun laatste fase komen en sterven, loslaten van je kinderen, die uit willen vliegen.
Om maar eens wat thema's te noemen. Ik vind het nogal wat.
Wen er maar aan.
En wat komt er voor in de plaats? Waar beweeg ik naar toe? Spannend en ook fijn. Er komen weer nieuwe mogelijkheden, andere zaken worden belangrijk.
Het overgaan naar een nieuwe fase heeft ook veel potentie in zich.
Wat voor mij belangrijk is in dit proces is dat ik met momenten vertraag, stilsta, ga voelen wat er te voelen valt. Erop vertrouwen dat mijn lijf wel weet wat het nodig heeft. Waar de behoefte ligt.
Daarbij helpt het mij om met mensen om me heen te verbinden, te delen. Vrouwen die in dezelfde fase zitten, zodat we elkaar kunnen steunen, kunnen lachen om alle ongemakken en kunnen huilen om het verlies wat we ook voelen.
Heel blij en verheugd ben ik dan ook dat ik samen met Eva Monique, hoe toepasselijk, opnieuw de Femme Totale retraite ga aanbieden. Midden in de herfst waarin de blaadjes van de bomen dwarrelen, om tot rust te komen, de geest leeg te maken en nieuwe energie op te doen.
4 dagen lang gaan we ons onderdompelen in alles wat ons beroert, beweegt en inspireert. Met gelijkgestemden, die allemaal in een fase van verandering zitten.
Door te vertragen, binnen en buiten, te dansen, te delen en los te laten. Zodat er weer iets nieuws kan ontstaan.
Ben je nieuwsgierig naar wat Femme Totale voor jou zou kunnen betekenen?
Of ben je net als ik weer eens toe aan even pas op de plaats en te voelen dat je leeft?
Schroom niet, zet de mitsen en maren aan de kant en gun jezelf deze heerlijke ervaring.
Check Femme Totale en meld je aan.
https://lopenpraten.nl/weekendretraite-femme-totale-26-29-oktober/
Veel liefs,
Sigrid