Als je troebel
water met rust laat, wordt het vanzelf helder. En zo is het!
Sommige dingen gewoon maar even laten…
Zelf de afgelopen weken weer even ervaren. Ik
had ineens teveel tegelijk: verschillende deadlines, studieopdrachten, werkafspraken.
Dit in combinatie met alle "normale"
dingen die gewoon doorgaan.
In een keer voelde ik dit ook weer in mijn hoofd
en in mijn lijf. Het werd te vol en daardoor ook troebel.
Ik voelde me opgejaagd en kon me moeilijk
focussen.
Op
wilskracht, motivatie en adrenaline haalde ik die deadlines. Met succes mag ik wel zeggen. Daar sta ik
dan toch altijd weer wat versteld van. Hoe je ondanks of misschien wel dankzij
de stress heel goed kan presteren.
En dan de
dagen erna. Meer ruimte en
tijd, maar gewoon op hetzelfde tempo doorgaan.
Reageren op de waan van de dag en aan het eind
van de dag weinig energie en een onbevredigd gevoel.
Het
duurde even voordat ik
doorkreeg dat het tijd was voor rust, even bezinnen: het troebel water met rust
laten om weer zicht te krijgen.
Even niks
dus, lege uren, het bos in,
slapen, lezen, doen wat in me opkomt.
Dit toelaten, dit mogen van mezelf en de rest
maar even loslaten. Nog niet zo gemakkelijk. Want dan komen die vervelende
stemmetjes weer die zeggen: " maar je moet wel dit en als je niet zus, dan
.."
Die
innerlijke criticus ken ik
inmiddels en ik heb hem dit keer vriendelijk, doch zeer duidelijk gemaakt dat
ik op dit moment vooral doe wat mijn gevoel me ingeeft.
Nu, een paar weken verder merk ik hoe goed het
me weer doet, en hoe snel de inspiratie er weer is. Ideeën waar ik blij van
word, die ik de komende tijd ga uitdiepen.
Het
begint weer te borrelen…