| In het allereerste fragment dat Eva Crutzen liet zien tijdens Zomergasten, vorige week zondag, stonden mensen op een tien meter hoge duikplank zich in allerlei bochten te wringen voordat ze wel of niet besloten te springen. Volgens Eva keken we hier naar angst die overwonnen werd. Volgens presentatrice Griet op de Beeck zagen we twijfel. Mij raakte het fragment en ik zag hierin vooral mijn eigen angst en twijfel zo mooi verbeeld. Net als ieder ander, in meerdere of mindere mate, ken ik het gevoel van huppakee, gewoon springen en zien waar ik uit kom. En ken ik ook de twijfel en de onzekerheid waardoor ik niet ga springen. In vele gedaanten en vormen. In mijn vakantie werd ik er vol mee geconfronteerd. Met name toen ik terug thuis was na een fijne tijd in de prachtige natuur van de Franse Pyreneeën. Ik verheugde me op nog 10 dagen thuis, zonder plannen, zonder afspraken. Gewoon een beetje aanklooien in de tuin, slapen als ik daar zin in had, “gewone” boeken lezen i.p.v. vakliteratuur, eten, drinken. De tijd hebben. Zalig. Ik merkte echter dat ik vastzat, in mijn hoofd, piekeren over keuzes die ik te maken had, en ik kwam er niet los van. Juist door de lege tijd, die normaal zo gevuld is met allerlei afleidingen, kwam ik mijn eigen onrust tegen en bleef ik ronddolen in mijn hoofd. Inmiddels heb ik geleerd dat me hier tegen verzetten niet helpend is. Het wegwillen hebben van onzekerheid, van angstige of sombere gevoelens lukt niet door er maar eindeloos over te denken. Of door mijn tijd vol te proppen met dingen doen, ja misschien even, maar het plopt altijd weer op. Erkennen dat ik vastzit, dat ik er niet uitkom, dat er niet 1,2,3 een oplossing is en dat ik er maar even “mee moet zijn”, is wat ik te doen heb. Erkennen dat ik nu niet durf te springen en dat dat ook ok is. Dat is geen quick fix; die knop gaat niet gelijk om. Het vraagt aandacht, ruimte, er letterlijk mee zitten. Dus dat heb ik gedaan. In de ochtend in alle vroegte op mijn yogamatje in de tuin mijn lijf voelen. Ademen en waarnemen hoe gespannen en vast ook mijn lichaam voelt. Bewegen, voelen dat er emoties zijn en ze laten stromen. En delen met mensen die me goed kennen en waarbij ik me veilig voel. Die luisteren en niet oordelen over mijn getwijfel en gedoe. Dan komt er weer ruimte, wordt het weer zacht. Voel ik meer compassie voor mezelf i.p.v. oordeel. Kan ik ontspannen en erop vertrouwen dat dingen lopen zoals ze lopen. En hoe wonderlijk toch steeds; er dient zich altijd weer een nieuwe mogelijkheid aan, waardoor ik verder kan. Zodat ik het kan loslaten en in het moment weer echt heb kunnen genieten van de vrije lege lange zomerdagen. Herken je dit? En heb je soms (of vaak) het gevoel vast te zitten, of zit je jezelf in de weg? Voortdurend in je hoofd? Durf je te springen om het onderzoek in jezelf echt aan te gaan? Met alle liefde begeleid ik je in dat proces. Dat kan in individuele lichaamsgerichte sessies of in een groep van de cursus leven in je lijf, die eind september weer van start gaat. Laat het me weten! En dan nog even dit. Voor mijn vakantie schreef ik over mijn allernieuwste aanbod EMDR, wat ik in de toekomst ga toevoegen als een waardevolle tool in het werken met stress en traumaklachten. Ik heb inmiddels de basisopleiding EMDR gevolgd, ben enthousiast en wil ermee aan de slag. Nu zoek ik mensen waarbij ik mijn nieuwe EMDR vaardigheden kan oefenen. Als oefencliënt vraag ik je om een korte intake bij me te doen (kan ook online). Als we een match hebben, volgen er daarna 1 of 2 sessies. Je bepaalt na afloop zelf de vergoeding daarvoor. Stuur me een bericht als je nieuwsgierig bent of vragen hebt, via het contactformulier op mijn website. Je bent heel welkom. Voor meer info check mijn aanbod en agenda op https://lopenpraten.nl/agenda/ Veel liefs, Sigrid * Fragment Ten meter tower https://www.youtube.com/watch?v=2xcnQJOyjdM  |